Data (under) mining

photo @ www.knowledgecenter.unr.edu/images/mining50.jpg

<<Όταν παίζεις ένα παιχνίδι της Gwap, δεν διασκεδάζεις μόνο. Βοηθάς τον κόσμο να γίνει ένα καλύτερο μέρος. Παίζοντας τα παιχνίδια μας, εκπαιδεύεις τους υπολογιστές να λύνουν προβλήματα για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.>>

Αυτά διαβάζει κάποιος στο site της Gwap που ΄΄δημιουργεί παιχνίδια που έχουν σκοπό΄΄. Και συνεχίζουν εξηγώντας καλύτερα τον ΄΄σκοπό΄΄. Λένε, πως αν πάρεις για παράδειγμα το παιχνίδι ESP, δύο χρήστες βλέπουν την ίδια εικόνα και καλούνται να της βάλουν μια ετικέτα, μια tag. Όταν συμφωνήσουν ποια tag θα βάλουν, προχωρούν στο παιχνίδι έχοντας κερδίσει ΄΄πόντους΄΄. Μετά από ένα λεπτό παιχνιδιού οι δύο παίκτες έχουν αποφασίσει για 6, 7 διαφορετικές tags. Τότε η Gwap καταγράφει τις tags και τις συνδιάζει με τις εικόνες. Και συνεχίζοντας μας λέει πως <<τώρα οι μηχανές αναζήτησης θα έχουν μια καλύτερη ιδέα για το τι είναι αυτές οι εικόνες>>.

Με παιχνίδια και παιγνιώδεις εφαρμογές (apps) είναι γεμάτο το web 2.0. Δεκάδες χιλιάδες χρήστες παίκτες καθημερινά ΄΄βοηθάνε΄΄ τους υπολογιστές να γίνουν ΄΄καλύτεροι΄΄. Εφόσον η άυλη (και απλήρωτη) εργασία είναι πια κοινός τόπος, θα μπορούσε κανείς να πει πως η εξόρυξη γνώσης (data mining) τείνει να γίνει η κοινότερη μορφή΄΄διασκέδασης΄΄. Και το παιχνίδι (play) που δεν είναι play αλλά game ο σύγχρονος ψυχαναγκασμός για την συνεχή παραγωγή πληροφορίας. Μπορεί κανείς να καταλάβει πως όσο τα δεδομένα (data) πολλαπλασιάζονται ποσοτικά και ποιοτικά, τόσο περισσότερο εμφανίζεται η ανάγκη για κάτι που να είναι πιο πέρα από την οπτικοποίηση (visualisation) αυτών των δεδομένων. Χρειάζονται μανατζάρισμα, έλεγχο και ΄΄μετάφραση΄΄ σε πρότυπα (patterns) που να μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τους ανθρώπους. Γενικά, η εργασία που κατασκευάζει patterns δηλαδή που θέτει μια τάξη στο χάος των data, σπάνια είναι ορατή στις οθόνες των υπολογιστών μας. Το μανατζάρισμα γίνεται με πολύπλοκους τρόπους δειγματοληψίας, ανίχνευσης (tracking) και άλλες αυτοματοποιημένες τεχνικές. Τα αποτελέσματα των αναλύσεων και η γνώση των μεθόδων είναι συνήθως ιδιοκτησία εταιριών και ιδρυμάτων. Οι χρήστες/παίκτες που ΄΄σκάβουν παίζοντας΄΄ απλά ΄΄παίζουν΄΄.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι πιο αποκαλυπτικό. Η coca cola zero έχει φτιάξει ένα παιχνίδι-εφαρμογή για το facebook, που καλεί τους χρήστες να κάνουν αναγνώριση προσώπου (facial recognition) με άλλα λόγια ποια ή ποιος μοιάζει στον παίκτη που χρησιμοποιεί την εφαρμογή μεταξύ των χρηστών του facebook σε όλο τον κόσμο. Το site που φιλοξενεί το ΄΄παιχνίδι΄΄ έχει σχεδιαστεί για να υποβάλλει μια ατμόσφαιρα θρίλερ ή σκοτεινής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, κάτι που υπενθυμίζει πως αν ως τώρα οι τεχνικές και οι μέθοδοι αναγνωρίσης και συσχετισμού προσώπων ήταν γνωστές στο στρατό και στην αστυνομία που τις εφάρμοζαν , από εδώ και στο εξής ανήκουν και στις διαφημιστικές που χρησιμοποιούν τους χρήστες για να μαθαίνουν τις μηχανές να κάνουν αναγνώριση προσώπων. Κατά πάσα πιθανότητα με την εκκίνηση της εφαρμογής κάποιο script θα συλλέγει επιπλέον και τα data άπό τη σελίδα του χρήστη στο facebook. (Ίσως και των φίλων του)

Καλό νομίζω είναι να γνωρίζουμε πως το data mining δεν στοχεύει σε μεμονωμένα πρόσωπα. Όχι κατά κύριο λόγο τουλάχιστον. Στοχεύει σε τάσεις μέσα σε ομάδες ή πληθυσμούς, σε΄΄συμπεριφορές΄΄που μπορούν να αναλυθούν σε patterns. Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα ίσως αυτές οι ΄΄συμπεριφορές΄΄ να υποβάλλονται έτσι ώστε να ταιριάζουν στα εργαλεία και στις μεθόδους δημιουργίας των patterns. Αν λάβει κανείς υπόψιν αυτή τη λογική, τότε η καταγγελία τέτοιων τεχνικών στο όνομα της παραβίασης των προσωπικών δεδομένων, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί δεν είναι το άτομο που κινδυνεύει εδώ απλά γιατί το άτομο δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν οι ομάδες και οι τάσεις συμπεριφοράς τους γιατί αυτές είναι ο στόχος.

Immediate Industrial Action on Psychoelectronic Communication

I think that the following announcement is interesting and I REblog it.

In solidarity with the Communications Electrical and Plumbing Union
Industrial Action in Queensland Australia over the next 3 days

We hereby announce an Immediate Industrial Action on Psychoelectronic
Communication

From now until the 3rd conjunction of Jupiter and Neptune this year, on
the Winter Solstice

No psychic and electronic communication is to be undetaken for the
purposes of work: This should include all Electronic mail, text messaging,
webmail, internet communication VOIP or telephony etc. Also to include any
psychic communication with persons or beings dead, undead, alive or as yet
unborn.

Communications are to be directed against the bosses and rulers. IN
particular we have been alerted to the case of the Fine Theoretical
Physics Institute in Minnesota, US - in order to put pressure upon the
management and bosses, to reinstate Fellow Worker Michele Rockne - and
provide her with the full means of the institution to realise her work. It
is completely unacceptable that capitalization continues on the
destruction of the workers

A Fine Theoretical Psychic Institute to manifest during the conjunction
will create coherence whereby all the workers of that university -
DAtaMiners and Travailleure Psychique etc - will become empowered enough
to support their colleague and create a future that is fair and just for
all workers wherever whenever and whyever they are.
http://www.thepetitionsite.com/3/reinstate-michele

The following workers are already taking part:

# Mark Aster
# Haroon Ladanyi
# Alan C. Martin
# Bronwen 'Little Eris' Davies
# Karen Elliot
# Jozovic Nikola
# Roger Barrett
# Zsolt Sőrés
# Llinos Probert
# Compass Wales
# Rebecca Buhler
# Ale Turc
# Rula Jones
# Haley Duke (Arkansas)
# Jeremy McMahon (VCU)
# Richard Webb
# Roger Day
# Max Mayonnaise
# Montgomery Giolitti
# Francis Farmer
# Peter Davies
# Marijan Zivanovic
# Luis Navarro
# Franck Ancel
# Ismaël Nopasaran
# Gustavo Alvarez
# Sha Najak
# Simon Davies
# Asim Butt
# Karen Karnak


Transient DAMTP Supreme Council of One (DAMTP, Cambridge)
The DAta MIners & Travailleurs Psychique has emerged from workers of the
IWW involved in the Alytus Art Strike this year. For more information see:
http://www.unionbook.org/pg/groups/20142/damtp/

Artistic License

Ο καθένας μπορεί να είναι καλλιτέχνης σήμερα, άλλωστε το είχαν αναγγείλει τόσες και τόσες πρωτοπορείες. Αλλά μια κάποια επισημότητα είναι απαραίτητη. Σ΄ αυτό η συμβολή της πάλαι ποτέ Net Art- σήμερα Media Arts- και του Andy Deck, είναι καταλυτική. Njoy λοιπόν your new identity (or identities) γιατί μπορεί να είστε περισσότεροι από ένας καλλιτέχνης ταυτόχρονα και φυσικά πάντα σε real time.

Produce your own customized Artistic License in a matter of minutes using your web browser. Instead of biometrics and radio frequency ID chips, Artistic License embraces freedom, collaboration, sharing, and imagination as keys to a more appealing modernity. Your Artistic License doesn't require you to look like yourself, and it does not impose factual restrictions. Nonetheless it has the truthiness coveted by authority. And, if you make yours before December 15, 2009, you'll be eligible for a Choose from among these rationales for participation or invent your own: » Leverage artifice to offset erosion of freedoms » Recoup time honored forms of play » Engage the joy of distortion, omission and irony » Gain free admission to arts friendly establishments » Incite the envy and respect of some peers » Contribute to expansion of the creative commons » Exploit offer for a free product www.artcontext.org/artisticLicense Brought to you by the unaided eye and Artcontext of Andy Deck. Licenses can be obtained using a self-addressed stamped envelope. Or, if you get a 2010 Artcontext Calendar, it can be enclosed in that shipment. Send e-mail for details.

Masters and slaves

Photo by: ileanna Sirkelianov

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού Konteiner που κυκλοφορεί την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα με την Ελευθεροτυπία. Η online έκδοση σε .pdf εδώ.

΄΄Μπορείς να με δέσεις πάνω στο τραπέζι με τα σκοινιά όσο πιο σφιχτά , για δέκα με δεκαπέντε λεπτά, αρκετό χρόνο για να ετοιμάσεις τα όργανα. [...] εκατό χτυπήματα με το μαστίγιο τουλάχιστον [...] διάλειμμα μερικά λεπτά γιατί ιδρώνεις [...] τώρα αρχίζεις να ράβεις κουμπιά πάνω στα στήθη μου [...] σύνδεσε τα με ελάσματα [...] δέσε τους καρπούς των χεριών μου μαζί [...] ράψε και σύνδεσε τους γλουτούς μου [...] τώρα πέρασε στην φάση νούμερο δύο [...] για να εντείνεις το βασανιστήριο και τον πόνο και να πραγματοποιήσεις την απειλή σου από την προηγούμενη φορά , κάρφωσε τις ακίδες στους γλουτούς μου όσο πιο βαθιά μπορούν να πάνε [...] δεν αποζητώ καψίματα γιατί πρέπει να κάνω κάποιες ιατρικές εξετάσεις και τα εγκαύματα παίρνουν καιρό να επουλωθούν΄΄[...] γι΄αυτό να είσαι προσεκτικός΄΄.

Αυτό δεν είναι μια φαντασίωση, είναι ένα πρόγραμμα. Είναι μέρος μιας διαδικασίας, μια ερμηνεία που χρειάζεται ερμηνεία η ίδια, σκηνή από ένα εγχείρημα που συνέβη μερικούς μήνες πριν σε κάποιον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Αυτοί που οργάνωσαν το πείραμα ΄΄την εξέγερση΄΄ όπως την αποκάλεσαν, ήταν κάποιοι από τους σκλάβους της κοινότητας (του δικτύου). Ένα δίκτυο ανθρώπων, όπου εκεί είναι κανόνας ότι μοιάζει να είναι η εξαίρεση στον πραγματικό κόσμο.

Ο κόσμος αυτός αποτελείται από κυρίους και σκλάβους που εμπλέκονται διαρκώς σε ένα πλέγμα βίας, επιθυμιών, καταστολών και τελικά παραγωγής του ίδιου του κόσμου. Η βάση για το σχεδιασμό του προγράμματος της εξέγερσης, ήταν κάποιες τακτικές εμπνευσμένες από το βιβλίο Milles plateaux των Deleuze & Guattari.

Όμως ο σκοπός του προγράμματος δεν ήταν η υπέρβαση του δίπολου ΄΄κύριοι και σκλάβοι΄΄, αλλά το γκρέμισμα της κυριαρχίας των κυρίων μέσω της μετατροπής τους σε σκλάβους. Η εγκαθίδρυση δηλαδή στην κοινότητα της ηθικής των σκλάβων.

Στη γενεαλογία της ηθικής ο Nitzcshe λέει πως υπάρχουν δύο είδη ηθικής στον κόσμο. Η ηθική του κυρίου και η ηθική του σκλάβου. Το ΄΄καλό΄΄ για τους κυρίους ορίζεται ως ότι είναι ευγενές και ισχυρό ενώ σαν ΄΄κακό΄΄ ότι είναι αδύναμο, δειλό και αξιολύπητο. Ο ΄΄ευγενής κύριος΄΄ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν αυτόν που ορίζει αξίες. Οι ορισμοί του δεν χρειάζονται έγκριση, εφόσον κρίνει πως ότι είναι βλαβερό για τον ίδιο είναι βλαβερό καθαυτό. Οι κύριοι είναι οι δημιουργοί της ηθικής ενώ οι σκλάβοι ανταποκρίνονται στην ηθική του κυρίου τους με το να παράγουν τις τεχνικές πρόσληψης της, δηλαδή την ηθική του σκλάβου. Τελικά, η ηθική της κοινότητας συνολικά, δεν είναι παρά το σχέδιο προστασίας αυτού που ο κύριος ορίζει ως αξία, συνεπώς για τον σκλάβο αλλά και για τον κύριο ΄΄ο φόβος είναι η μητέρα της ηθικής΄΄.

Αντίθετα από την ηθική του κυρίου που είναι ένα αίσθημα (sentiment), η ηθική του σκλάβου είναι ένα αρνητικό αίσθημα εχθρότητας (ressentiment) που επιχειρεί να επανακαθορίσει ότι ο κύριος ορίζει. Αν η ηθική του κυρίου βασίζεται στη δύναμη, η ηθική του σκλάβου βασίζεται στην αδυναμία και αποσκοπεί στον εκφαυλισμό του καταπιεστή. Η ηθική του σκλάβου είναι ακριβώς αντίθετη από την ηθική του κυρίου του και δημιουργείται σε αντιδιαστολή απέναντι σε ότι η ηθική του κυρίου ορίζει σαν ΄΄καλό΄΄.

Δεν αποσκοπεί στο να καταβάλλει τη θέληση του με την δύναμη αλλά με μια προσεκτικά σχεδιασμένη ανατροπή. Οι σκλάβοι δεν αναζητούν να υπερβούν τους κυρίους τους, αλλά να τους κάνουν σκλάβους σαν αυτούς. Η ουσία της ηθικής των σκλάβων είναι η χρησιμότητα, το πρακτικό. ΄΄Καλό΄΄ είναι ότι είναι χρήσιμο για την κοινότητα και όχι ότι είναι ευγενές ή δυνατό.

Μιας και οι ισχυροί είναι πιο λίγοι στην κοινότητα συγκρινόμενοι με τον αριθμό των αδύναμων, σε αντιστάθμισμα αυτοί κερδίζουν σε δύναμη διαφθείροντας τους ισχυρούς με το να τους πείσουν πως οι αιτίες που ορίζουν τη δουλεία τους είναι ΄΄κακές΄΄, όπως ακριβώς είναι και οι ποιότητες εκείνες που δεν μπόρεσαν να επιλέξουν αρχικά ακριβώς επειδή ήταν αδύναμοι. Λέγοντας π.χ. πως η ταπεινότητα είναι εθελούσια, η ηθική των σκλάβων αποφεύγει να παραδεχτεί πως η ταπεινότητα τους είχε αρχικά επιβληθεί από κάποιους κυρίους. Καθώς οι σκλάβοι ξεδιπλώνουν αδιάντροπα την ΄΄απεχθή΄΄ ηθική τους, εξοργίζουν τους κυρίους τους. Οι προκλήσεις υποχρεώνουν τους κυρίους να δείξουν τη δύναμη τους στην πράξη επιβάλλοντας ωμές τιμωρίες. Στο τέλος, εφόσον για τους σκλάβους ο πόνος της τιμωρίας είναι ηδονή, (ή προσποιούνται πως είναι) αυτό παγιδεύει τους κυρίους τους μέσα στις αξίες της δικιάς τους ηθικής.

Στην εικονική κοινότητα που έγινε η εξέγερση των σκλάβων, τώρα υπάρχουν μόνο σκλάβοι και καθόλου κύριοι. Η βία όμως, που ασκείται για την καταπίεση της δημιουργικότητας που είναι οι επιθυμίες, συνεχίζει να υπάρχει. Ποιος είναι τώρα ο καταπιεστής ? Ποιος αναστέλλει τις επιθυμίες των σκλάβων που δεν έχουν πια κυρίους? Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο να δει κανείς εκεί πια παρά μόνο σκλάβους και το grid*.

* Το grid(πλέγμα) είναι η πλατφόρμα και η τεχνολογία πίσω από τους online εικονικούς κόσμους.

6

Arts et réseaux sociaux

Μερικές από τις σημειώσεις που χρησιμοποίησα κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου, στο μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής καλών τεχνών της Λιέγης. Οι σημειώσεις γράφτηκαν στα γαλλικά και τροποποιήθηκαν με την πολύτιμη συμβολή του φίλου μου καλλιτέχνη και καθηγητή της σχολής Νικόλα Κοζάκη.

How can I play art games in networks, with friends like these?

Avant tout, je ne crois pas avoir une réponse spécifique pour la simple raison que la question n'est pas spécifique. Il s'agit plutôt de décrire une situation qui est en même temps est une allusion. C’est la description de la structure d’une situation qui est très fluide et changeante. Toute tentative de réponses à cette question fait face à de nombreux facteurs et paramètres venant de différentes disciplines cognitives, en risquant de produire du bruit (noise) et très peu de signal (sens, signification) c’est-à-dire d’information. Ainsi, j’ai rassemblé quelques notes qui sont le résultat de mes pérégrinations dans le domaine de l'art à l'ère numérique, en l’occurrence au sujet des réseaux de l'art (networking art) et l'art en réseaux (art in networks) comme des notes liés entre elles par des liens flexibles. Je pense de cette façon pouvoir éviter le danger de présenter ce thème comme une narration linéaire qui établit des règles, ou pire, comme la plupart de ces nombreux manifestes qui apparaissent sans cesse dans le désir –très compréhensible d’ailleurs- de s’approprier des bribes dans l'océan d'informations en leurs donnant du sens et conduisant souvent à des simplifications et à des mauvaises interprétations.

Play games

Au cours des deux dernières décennies, il y a eu des changements radicaux dans le domaine du travail et donc des formes de production et de nouveaux concepts ont été inventés afin de comprendre un nouvel état des choses. Le sociologue italien Maurizio Lazzarato (1996) fait la première référence à cette notion de travail immatériel comme l'activité déterminante du contenu culturel d'un produit. Plus précisément il affirme que cette activité participe à la définition et la stabilisation des normes culturelles et artistiques, les modes, les goûts, les règles de consommation, les stratégies du ‘’leading’’ d'opinion public. Le travail immatériel est directement lié à l'émergence des nouvelles technologies, dont elles ont transformé très vite les relations de travail entre les travailleurs et les structures de production de cette société.

Désormais, l’essentiel dans le procès de la production se trouve focalisé sur les compétences des travailleurs à gérer les ordinateurs, les différents réseaux et les bases de données. En d'autres termes, le travail immatériel est le travail interconnecté (networked labor) dans lequel la vieille distinction entre le côté mental et le travail manuel cesse d'exister. À l’inverse, le capitalisme moderne essaye de plus en plus d'associer au processus des valeurs de production, les personnalités et les subjectivités des travailleurs. Dans ce sens, les formes modernes de travail ressemblent de plus en plus aux pratiques traditionnelles artistiques où les interprétations personnelles des artistes étaient (et il le reste encore) la demande principale.

Un deuxième concept, une catégorie du travail immatériel est le travail émotionnel (travail affectif) Il est défini par des formes de travail qui manipulent le sentiment de confort c'est-à-dire, l'absence de facteurs inhibiteurs spécifiques au travail, la prospérité, la satisfaction et l'excitation de la passion. Ils sont des éléments nécessaires autant pour la poursuite de la compétition et pour le marché et la consommation. Historiquement, ce genre de travail reste sans salaire et était considéré comme travail féminin (par exemple les femmes au foyer ainsi que dans un certain sens la production artistique). Cependant, le point qui agit comme un catalyseur en ce qui concerne les nouvelles formes de travail et en particulier « les travaux de la passion » établissent le cadre et les forme, sera le jeu.

Julian Dibbel déclarait récemment au Congrès Homo Ludens Ludens, à la Laboral de Gijon, qu’au 19ème siècle, la vapeur constituait l’élément au processus de production et le pétrole au 20ème siècle, tandis que le jeu sera celui du 21ème siècle.Un regard, en arrière, nous permet de voir qu’au 20ème siècle toute manifestation du comportement humain n’étant pas sérieuse et conforme par rapport au travail était rejetée. Par exemple, dans l'analyse faite par Heidegger, dans son œuvre classique « L’Etre et Le Temps », le bavardage est une expression non authentique de la vie. Le bavardage est étroitement (directement) lié à la curiosité, se nourrit et se fait nourrir de lui-même. La curiosité est le deuxième phénomène que le philosophe met comme cible de sa propre critique. Se référant à Saint Augustin et au célèbre passage du livre « Confessions » où la curiosité est décrite comme la sensualité de la vision qui cherche avec fureur et avidité de savoir tout ce que sont les opposants du charme, du beau, de l’harmonieux, etc., tel le plaisir que l'on peut tirer d’un cadavre! D’une certaine façon, la curiosité pourrait être considéré comme le bavardage de la vue.

Maintenant, le sociologue italien Paolo Virno dans ses séminaires connus comme « La grammaire de la multitude » prend note de la remarque de Heidegger, indiquant que la vie authentique trouve une expression adéquate au travail. Le monde est un « monde-chantier », un théâtre de zèle en général. Par conséquent, celui qui est curieux, signifie qu’il ne travaille pas, il est détaché de son poste et donc il est irresponsable. Virno à juste titre se demande si de nos jours, c'est-à-dire le temps par excellence de la paresse et du loisir, s’il est vrai que le bavardage et la curiosité ne sont pas du travail? En se référant toujours à Heidegger il prend l'exemple des usines au 20e siècle, où parler était considéré répréhensible, c’est pourquoi il y voyait des pancartes indiquant « silence lieu du travail ».

Aujourd'hui, avec de nouvelles formes de travail, Virno dit qu'il pourrait y avoir des usines avec des pancartes disant exactement le contraire : « Lieu de travail, Parlez ». Mais c’est ne pas nécessaire aujourd'hui d’avoir d’usines spécifiques ou des pancartes pour la production immatérielle de la socialisation de la valeur culturelle et en général de la production « du lieu public sans publicité ». C’est ce que font justement Les réseaux sociaux sur Internet. Et cela se fait par le jeu (play), en d’autres termes on joue. Il suffit de jetée un coup d’œil vers les réseaux sociaux tels que MySpace, Facebook ou le Twitter pour déterminer comment les valeurs culturelles et les liens sociaux sont produit à travers des processus liés au jeu (play). Toutes architectures de participation à ces plates-formes ne cherchent qu’à encourager les utilisateurs (les joueurs) à gaspiller leur temps à jouer.

Mais jouer de cette manière, c’est reproduire en permanence la concurrence et révéler des éléments subjectifs des utilisateurs, c'est-à-dire de distribuer des données qui peuvent rapidement et directement donner une valeur aux divers produits et services offerts par le marché. Il s'agit de jeux conçus pour donner du sens et du charme à toute nouvelle exigence aux marchés émergents, soit en tant que services ou comme des gadgets de la production marchande. En fin de compte, c’est bien sûr évidemment une manière de vendre les utilisateurs comme des données (data) à des entreprises de publicité.

Les réseaux sociaux sont également des game spaces, mais aussi des usines et centres de formation mondiale (Global training centres). D’une manière ou d’une autre, ils sont des produits de l'intelligence collective. Cette autre forme culturelle, semble façonner le concept de l'esthétique du public. Ce sont des jeux qui valorisent les caractéristiques de la multitude, comme le bavardage et la curiosité et détournent les réseaux sociaux en leur donnant la forme d’une arène. Et ce qui est en jeu, ce qui est en échange et vendu dans ces arènes de l'«infotainment » (Divertissement informatif), est l'amitié de l'homme, l'affect et les valeurs esthétiques.

Le jeu dans les nouveaux médias de communication et plus particulièrement dans les réseaux sociaux influence les comportements, le sens d’observation, la manière de voir et de communiquer, ce qui est familier devient «inconnu», on peut distinguer un degré vaste et imprévisible de la liberté, même dans les plus triviaux et répétitifs aspects de l'expérience humaine. Les réseaux sociaux ont aussi inversés les sens en considérant l'inconnu comme s’il était connu, et cela, par l'acquisition de familiarité avec l'imprévisibilité et la surprise, pour s'habituer à l'absence d'habitudes fixes. Quelles sont finalement les formations pour mieux répondre aux besoins du marché moderne, mobile et précaire du travail!?

Arts et réseaux

Chaque utilisateur des réseaux sociaux dans l'ère du web 2.0 doit pour être connecté et faire partie du réseau doit également être impliqué dans la production et la reproduction d'une forme atypique de l'amitié. C'est à travers l'environnement «amical» que la participation s’établit, et après vient le flux d'informations qui forme la perception de la réalité.

Ce sont donc « les amis » qui peuvent servir de mécanisme de libération par rapport à ce qui existe « au dehors » mais aussi comme un mécanisme de contrôle.(Mind police). Appartenir au monde ne signifie pas l’observer indifféremment, appartenir signifie s'engager, juste comme cela arrive dans les réseaux sociaux. L'abonnement de l'un d'entre eux a comme condition nécessaire l’engagement avec tout le mécanisme. C’est-à-dire, l'acceptation du logiciel, de l'architecture de participation qui passe sous les bavardages de l'amitié.

Le Web 2.0 est bâti sur l'esthétique des templates (modèles), ce qui rend obscur la relation entre le jeu et le travail, les utilisateurs et les entreprises. Il s’agit des « search engines » (moteurs de recherches), des blogs, des médias sociaux etc. qui offrent un espace déjà programmé aux utilisateurs pour les encourager de jouer et passer un bon moment. Il y a aussi le temps dédié au « serious play » qui est la préoccupation du travail de certains artistes et de certaines expositions d’arts médiatiques très intéressantes qui sont restés en dehors de ce système pendant la conception des réseaux sociaux commerciaux. Comment se sont présentées les pratiques artistiques en réseau pour répondre à ces conditions imperceptibles qui rendent l'environnement de la data génération ?

Il est facile de voir que la question va au-delà d’une analyse esthétique. Dans le contexte du web 2.0 , il est clair que nous avons à faire à des plates-formes et pas à des sites Web. Si nous comprenons les réseaux comme des plates-formes, on devrait chercher à créer un modèle de plate-forme artistique qui n'est pas commercial. Un modèle qui est fait par les mêmes technologies voir meilleurs que le web 2.0 commercial, et qui pourra résister à la culture actuelle de la banalité commerciale, tout en restant en même temps indépendant.

L’artiste Olga Goriunova, déclare à ce sujet: La situation est différente avec les plates-formes d'art. Si les plates-formes populaires, comme facebook, twitter etc. deviennent de plus en plus corporatives, les plates-formes artistiques ont tendance à être créé par des artistes et programmeurs enthousiastes. Le designer d’une plate-forme commerciale peut la vendre, le modérateur d'une plate-forme artistique non. Le modérateur d'une plate-forme d'art est celui qui achète le nom de domaine, qui supervise le travail ou le développement techniques et investit avec d'autres modérateurs beaucoup de temps pour construire une plate-forme en prenant des décisions sur tous les détails du processus.

L'administrateur et les utilisateurs créent ensemble une unité culturelle (entité) qui est cohérente, précise et très importante à petite échelle. Le contenu est à la fois avant-gardiste et marginal. Toutefois, il est prudent de jeter un regard sur l'histoire de l’art. Pendant la période du modernisme, beaucoup de ce qui avait commencé comme opposition à l'esthétique établie finissait d’être le recrutement le plus avancé de la technologie du « partage policier du sensible » ( Jacques Ranciere).

Des exemples typiques : (Varnelis Kazys)

Prenons le chemin de Moholy-Nagy, du constructivisme, il est arrivé à la conception d'une école, où il enseigne comment faire des publicités, Walther Gropius est passé du communisme au corporatisme. Pires encore, les « soi-disant » postes de la résistance dans l'art postmoderne étaient souvent cyniquement calculés pour un marché de l'art caractérisé comme « résistant ». Il est encore trop tôt pour dire ce qui se passera dans le réseau de l'art (Art en réseau). Il est parfois utopique, mais cela tient également à une position critique très nécessaire. C’est enfin quelque chose plus qu’une flatterie pour le monde de la technologie. Aujourd’hui, une opinion compact pour un réseau social artistique "progressiste" ou même une compréhension progressive sociale pour la culture des réseaux d’art, est absente. Dans ce contexte, je pense que la position critique la plus efficace est de créer de nouveaux modèles sous un élan de production et de formes alternatives d’une vie en réseaux.

Peut-être que nous devrions accepter que l'on puisse interpréter le monde à condition que cela signifierait sa transformation simultanée et sa reconstruction. Nous pourrons sans doute trouver à mon sens, certaines bases théoriques dans l’œuvre de Michel Foucault. Il avait clairement exprimé que la résistance politique uniquement conceptualisée en termes de négation, est peu efficace. Par conséquent, la résistance doit être comprise en termes de création, de nouvelles formes de vie, de nouvelles formes de culture, où les minorités se définissent elles-mêmes non seulement comme leur propre identité, mais plutôt comme des forces de la création.